A new life...

Ze knikte. 'Ze is gewoon overbezorgd. ' Zei ze. 'Komt ze ooit we overheen'

Ik lachte. 'Ouders... Ach, ze zijn ook wel okee hoor, maar ja, huisarrest, geen contact met jongens. Niet ideaal lijkt me zo?'

Ze knikte. 'Waarom heb je eigenlijk huisarest? Als ik dat vragen mag tenminste'

Ik grinnikte. 'Zal ik het laten zien?' Hij wees naar zijn open raam, maar je kon het niet zien.

Ze volgde zijn blik en keek naar het raam. 'Een dood gewoon open raam....' Zei ze toen ze hem weer aan keek.

Ik schudde mijn hoofd. 'Nope. Graffiti. Op de muur. Vonden ze niet echt een goed idee.'

'graffiti?' Zei ze geintreseerd. 'Je spuit graffiti in je kamer, op je eigen muur en daarvoor krijg je huisarest?' Vroeg ze ongelovig. Ze had vaak genoeg jongens gezien die het over spoten, maar hun ouders deden er niks tegen of gaf hen de zoveelste waarschuwing.

'Ze vinden het zonde van mijn muur.' Ik lachte. 'Maar ik niet hoor, ik vind het wel cool.' Misschien juist omdat zij het niet wilden, dacht ik bij mezelf. 'Wil je het zien?'

'Zonde? Je kan er gemakkelijk overheen verven' Zei ze lachend. Meteen toen hij vroeg of ze het wilde zien knikte ze en keek ze weer naar het open raam. 'Betekend dat dat ik naar boven moet klimmen?'

'Wel het makkelijkst. Maar je moet het zelf weten, hoor. Van mij mag je ook binnendoor, gezellig met mijn ouders en de visite.' Ik grijnsde.

'Ik denk dat ik maar ga klimmen' Zei ze lachend. 'Maar je moet me wel helpen. Er is namelijk een grote kans dat ik uitglijd en val'

'Ik help wel,' zei ik vrolijk. 'No problemo.' Ze liepen voorzichtig door de tuin, en naar de regenpijp. Ik deed voor hoe het moest, en het lukte me zonder problemen. 'Zo dus,' riep ik vanaf mijn raam. En toen liet ik me weer beneden vallen. 'Gaat dat lukken?'

Ze keek even naar de hoogte en knikte toen. 'Ik hoop het' Ze pakte de regenpijp vast en klom naar boven. Het duurde even, en ze gleed af en toe bijna uit, maar ze kwam boven.

Ik schoot weer omhoog en gaf Anna het laatste zetje, waardoor ze in mijn vensterbank terecht kwam. Het was een behoorlijk groot deel, en ik zat er ook heel vaak, gewoon naar buiten kijkend, zingend of op mijn gitaar spelend. Ik wees op de muur. Hij was blauw, met in zwarte, dikke letters "The Hype" geschreven.

Ze sprong van de vensterbank af en keek naar de muur. 'The hype? Wat betekend dat?' Vroeg ze. Ze richtte haar blik weer op Math.

'Tsjaa, het heeft niet echt een betekenis,' begon ik. Meestal kwam er nog een heel verhaal achter, maar ik besloot het samen te vatten. 'We hebben meegedaan aan een muziekwedstrijd, maar we hadden nog geen naam. Toen wonnen we en waren we in een keer een hype. Daarom dus The Hype.' Ik keek vanaf mijn vensterbank naar haar. 'Je haar zit leuk,' zei ik, zonder te bedenken dat ik aan het flirten was.

'ohh dus het is je band naam' Zei ze glimlachend. 'Wel bijpasend dan' Ze richtte haar blik weer op Math en glimlachte licht. ' Meen je dat echt? Want volgens is het nog nat en ziet het erg nergens naar uit' Zei ze lachend. Ze keek even naar haar eigen haar.

'Nee, het is mooi. Toen het droog was ook hoor!' complimenteerde ik haar blozend. 'Je moet het los dragen. Het is zonde in een staart, dan zie je het niet goed.' Ik trok een beteuterd gezicht.

'Bedankt'Zei ze opnieuw. Ze pakte het elastiekje en trok en gemakkelijk uit haar haren. Ze schudde het en richtte haar blik weer op Math. 'Beter zo?' Vroeg ze glimmlachend.

Ik glimlachte terug en knikte. Toen liep ik naar haar toe. 'Echt mooi,' zei ik, om mijn idee te benadrukken. Voorzichtig raakte ik haar haar even aan.

Ze bloosde licht en richtte haar blik op de grond. 'Als het droog is ziet het er veel beter uit' Zei ze zachtjes.

Ik grinnikte. 'Mag mijn mond dan open vallen?' vroeg ik, niet grappig bedoeld.

Ze grinnikte zachtjes en keek hem weer aan. 'Natuurlijk' Zei ze lachend.

'Goed, daar houd ik je aan.' Ik hoorde voetstappen op de trap en rolde mijn ogen toen mijn moeders stem klonk: 'Maaaaaath?' 'Jaaaaaaaaaaa?' deed ik haar zeurderige stemmetje na. Ik hoorde haar vanaf de gang zuchten. 'Kom je eten?' 'Nee.' 'Waarom niet?' Ik keek even naar Anna. 'Ik heb zo mijn eigen visite!'

Ze knikte. Ze keek naar de deur toen ze de voetstappen en de stem hoorde. Ze grinnikte toen Math zijn moeders toon nadeed. 'Zeg niet wie ik ben, okay? Waarschijnlijk ontmoet ze mijn moeder ooit en ben ik er geweesd...' Zei ze zachtjes.