A new life...

Ze schrok nog ergen toen ze het gegrom van Ivy hoorde. Maar dit keer schrok ze eerder van het onverwachtse geluid dat wat ze zag. Ze richtte haar blik meteen weer op Math en liep nog iets achteruit.

Ook uit mijn keel kwam een diepe grom. De mens voor mij zou niet lang meer haar woede kunnen beheersen en ik sprong voor Anna. 'Je blijft weg van haar. Je weet dat dat het beste is voor haar! Ook voor jou en ook voor mij, maar vooral voor haar!' Mijn stem klonk dieper dan normaal, mijn band had het vast verschrikkelijk gevonden. Maar ze kenden me niet goed genoeg hiervoor. 'Ivy. Afstand. Nu.' Ik gromde nog een keer en zakte wat dieper door mijn knieën. Mijn armspieren stonden strak en mijn ogen waren feller dan normaal, bijna goud.

Ivy keek hem neidig aan. 'Ze is bang voor jou, niet voor mij idioot' blafte ze. Hij kon haar warschijnlijk niet verstaan, maar het kon haar niet schelen. 'Alsof iets me niet in kan houden, ik ben nog wel eens bozer geweest' gromde ze verder. Ze haalde even diep adem, en veranderde terug. 'Mischien moet je nadenken over voor wie ze nou eigenlijk bang is. Voor haar vriendin waar ze al lang van weet dat ze een weerwolf is, of voor een jongen die ze een dag kent die haar net heeft laten zien dat hij een bloedzuiger is' zei ze simpelweg.' Ze zag dat Math nogsteeds in de verdedigende houding stond. 'Wat, nog nooit een wolf met zelfbeheersing gezien?'

Ze rende langs met heen richting Ivy. 'Ik ben niet bang voor haar...' Zei ze zachtjes. Ze liep nog iets verder zodat ze achter Ivy stondt. Voor weerwolven was ze nooit echt bang geweesd, maar dat kwam doordat ze wolven altijd geweldig had gevonden. Over vampieren was ze minder. Ze had altijd geloofd en gehoopd dat ze niet bestondt. Maar nu zag ze Math, hij was er één, iets wat ze nauwlijks kon geloven.

Ik deinsde voorzichtig terug. 'Jij moet je vuile bek houden,' gromde ik tegen Ivy. 'Anna, ik moet je uitleggen, dat ik dan wel een vampier ben, maar geen bloed drink. Ik weet dat je me niet gelooft, en misschien had ik het niet moeten zeggen, maar geloof me of niet, ik ben liever een wolf.' Ik schuifelde voorzichtig heen en weer bij deze woorden, hoewel ik ze meende.

Ze schudde haar hoofd en keek Math weer aan. 'Ik geloof je niet' Zei ze rustig. 'Jij bent waarschijnlijk de enige vampier die ik ken. En ik meot geloven dat jij precies die vampier bent die geen bloed drinkt? Die kans lijkt me erg klein, dus ik geloof je niet'

Ik wreef boos met mijn afgesleten All Star door de dorre herfstbladeren. 'Hmpf. Nou, dan niet, maar zeg eerlijk. Heb ik je aangevallen? Ook maar één keer met grote ogen van verlangen - naar bloed - je aangestaard? Één keer gedreigd dat ik je leeg zou drinken? Dat je om te eten/drinken was? Heb ik iets daarvan gedaan of gezegd?' Ik keek haar boos, maar ook verward aan.

'Misschien...' Ze stopte haar zin, ze wist niks te zeggen. Ergens had hij gelijk. Hij ahd haar niet aangekeken alsof ze een snelle prooi was, of haar geprobeerd te bijten. Ze zuchtte zachtjes. 'Misschien moet je me gewoon wat tijd geven..'Zei ze uiteindelijk.

'Best,' zuchtte ik, 'nou, dan ga ik maar. Dag Ivy,' zei ik vriendelijk, en daarna: 'Bye Anna...' Ik besloot haar maar geen knuffel te geven. Dat zou ze vast verkeerd opvatten. En Ivy keek me niet heel vrolijk aan.

Ze bleef naar hem kijken en zuchte zacht. Als hij echt geen bloed dronk, waarom was ze dan nog zo bang?Als hij haar had willen bijten, had hij dat allang kunnen doen. Ze haalde diep adem en rende naar hem toe. Ze pakte hem bij zijn arm vast. 'Gaan we morgen nog naar de antiekwinkel?' Vroeg ze zachtjes.

Ik knikte, alweer wat vrolijker. 'Graag,' fluisterde ik zachtjes. Ik keek in haar bruine ogen, en werd even vervuld van geluk, tot ik erachter kwam dat ze wat kil stonden. 'Wil je een lift naar huis? Of ga je op haar rug,' ik knikte richting Ivy.

Ivy grinnikte even. 'Hmm, jij bent niet zo zacht en knuffelig als ik' grinnikte ze zacht. Ze wist niet waar haar goede bui ineens vandaan kwam, maar wat kon het haar schelen. 'Maar je moet het zelf weten Anna, als je wilt lopen is dat ook best dan wandel ik gewoon mee' zei ze, terwijl ze rustig tussen de struiken uitstapte waar ze de hele tijd had gestaan.

Ze glimlachte en liep langzaam achteruit richting Ivy. 'Ik denk dat ik liever met Ivy meeloop... ' Antwoordde ze. Ze keek om naar Ivy en glimlachte. Ze richtte haar blik weer op Math. 'En me moeder zal neit blij zien als ze me aan ziet komen met jouw, Ivy is een ander verhaal '

'Mij best,' zei ik. Ik draaide me om, wierp nog een laatste blik op mijn vriendin en haar 'huisdier' en flintte naar huis. Ik sprong mijn raam weer in, en ging zitten wachten.

Ze zwaaide naar hem, een soort van tenminste. Het enige wat ze deed was haar hand omhoog houden. 'Bye...' Zei ze terwijl ze hem nakeek. Ze draaide zich naar Ivy. 'Gaan we?' Vroeg ze.

Jah okay. doe jij het?

is goeeed (: