Boswandeling

Samantha zat tegen een boom aan, met haar rug leunde ze tegen het hout aan. Ze plukte madeliefjes, en reeg ze tot een kroontje. Ze deed hem om haar hoofd heen, en deed haar ogen dicht. De verse lentegeur snoof ze in door haar neus, en blies hem weer uit met haar mond. Héérlijk was het. Nog maar twintig dagen tot haar verjaardag, nét verhuisd, maar toch voelde ze zich al helemaal thuis.

Kreunend liep ik door het bos. Mijn voeten deden pijn en op mijn enkel begon een blaar te ontstaan, terwijl op de andere voet de blaar al begon te zweren. Het deed pijn, vreselijke pijn. Ik stopte en trok mijn schoenen uit, hield ze in mijn handen, terwijl ik bijna omviel onder het gewicht van mijn rugtas - wel 2 kilo, ik had het gewogen -, normaal was ik niet zo'n watje, maar die paar dagen hadden me gekregen. Ik strompelde verder, de dennenappels in het bos staken in mijn voeten en het voelde alsof ik op spijkers stond. Mijn keel was droog en ik kreeg weinig lucht, tot ik plots een meisje met zwarte haren zag zitten. Ik hinkte - met mijn rechtervoet omhoog - naar haar toe en zei: 'Sorry, heb jij misschien water?' Mijn stem was droog en schor, maar wel verstaanbaar.

Ze had nog altijd een beetje moeite met het verstaan van mensen, omdat ze zelf iers gewend was. Samantha keek in haar van riet gewoven tasje en haalde er een flesje water uit. "Alsjeblieft" zei ze, met haar ierse accent.

Ik knikte vriendelijk, niet langer de stem hebbend om te praten. Ik nam een paar flinke teugen uit het flesje, maar liet nog genoeg over. Mijn stem was terug, niet helemaal perfect, maar wel beter. 'Dankje,' zei ik rustig. 'Leuk accent heb je trouwens...' Ik glimlachte naar haar. 'Mag ik naast je komen zitten?' Ik keek even naar mijn slonzige, versletten, maar vooral gescheurde kleding en trok een waardeloos gezicht.

Ze grinnikte even. De meeste mensen lachten haar uit om haar accent. "Na-natuurlijk" zei ze, en zette haar tas aan de andere kant. Er ontstond een plek waar hij kon zitten, als hij dat nog steeds wilde.

Ik zakte door mijn knieën, blij dat ik eindelijk kon zitten en plofte naast haar. 'Waar kom je vandaan? En hoe heet je?' vroeg ik haar nieuwsgierig.

Ze keek hem aan. Wat veel vragen in één keer. "Ik ben Samantha, ik kom uit Dublin." zei ze. Het klonk iers, waar ze vandaan kwam. Daar kon ze immers niks aan doen. Alhoewel, ze vond dat engels ook wel leuk hoor...

'Awesome!' antwoordde ik vrolijk. Ik kende één of twee Ierse mensen, maar ik vond ze altijd heel aardig. 'Ik ben Jasper, Engels... 17 jaar.' voegde ik eraan toe.

"Ik wordt bijna 15" zei ze. "Over 20 dagen, om precies te zijn". Ze keek hem aan, hij zag er wel - tja - leuk uit.

'Ahhh, ga je een feestje geven of wat? En woon je trouwens hier in de buurt?' vroeg ik, oprecht nieuwsgierig naar dit mysterieuze meisje, dat er trouwens ook wel heel leuk uit zag...

"Ik weet het nog niet" zei ze. "Ik ken nog niet zoveel mensen hier, ik heb eigenlijk ook niet echt vrienden ofzo." Ze keek hem aan. "Ik woon net buiten de stad, op de rand van dit bos."

'Gaaf,' antwoordde ik. 'Mooie plek??' Ik keek rond. Ik hield van het bos, ondanks de gevaren en de kou.

"Ja, zeker weten." knikte ze. "Net niet ín het bos en net niet in de stad, gewoon lekker rustig allemaal."

'Klinkt goed! Heb je zin om een eindje met me mee te lopen?' vroeg ik, want eigenlijk moest ik verder. Ik moest niet hebben dat ze me zouden vinden. Ik was al 3 dagen weg van huis, een eindje lopen dus, maar ze zouden me met de auto zo inhalen.

"Tuurlijk" zei ze. En keek hem aan. Hij leek even wat minder vrolijk te zijn, maar ze vroeg er maar niet naar. Toen hij opstond, deed Samantha hetzelfde en pakte haar tas ook. Ze glimlachte.

Ik pakte haar hand en we liepen een tijdje door het bos. 'Zeg Samantha...' begon ik, maar tegelijkertijd hoorde ik haar stem zeggen. 'Hee, Jasper...'

Ze keek hem aan, een klein lachje verscheen op haar gezicht. "Jij eerst" grinnikte ze.

'Dames gaan voor,' grinnikte ik. 'Jij eerst.' Ik stak vrolijk mijn tong uit toen ik Samantha hoorde zuchten. 'Nou?'

"Nou eh.." zei ze. Ze werd rood. "Ik vind jou wel leuk." Ze werd zo rood als een tomaat.

Ik bloosde. 'Mooi zo... Want ik jou eigenlijk ook wel.' Ik bloosde nog meer en stond stil. Ik sloeg mijn armen om haar heen en kroop tegen haar aan.

Ze giechelde, en keek hem aan. Hij was ook wel schattig.

'Sam... Mag ik je zo noemen? Ja? Oke. Sam, vind je dit fijn?' Ik gaf haar voorzichtig en snel een kus op haar mond.

Ze giechelde. Naast haar vader en haar beste vriendin vroeger noemde niemand haar Sam. Jasper mocht haar zo wel noemen, vond ze. Ze werd rood toen hij haar een kus gaf. "Eigenlijk wel" bekende ze. Het was leuk, vond ze.

'Gelukkig,' bloosde ik. En ik gaf haar er nog een, langer dit keer. Zou ze terug zoenen?

Ze bloosde, en keek hem aan. Ze ging op haar tenen staan en gaf hem ook een kusje op zijn mond. Ze giechelde.