An Open House

Ze lachtte zachtjes en keek weer naar Alice. 'Ik denk niet dat je haar raar moet noemen' Ze keek weer naar Navaret. 'Durf je dat niet bij mij? Ik bedoel, je had me allang kunnen aanvallen, of weg kunnen rennen toen je schrok'

Boos keek ik Elliot aan. Nu had ze een grens bereikt. 'Nou moet je eens even goed luisteren, mevrouw "oh, ik kan de elementen besturen, nu ben ik geweldig!". Het feit dat ik jou niet aanval, is omdat je dus gevaarlijk bent, of kan je daar niet bij met je hoofd? Ben je daar te dom voor?' 'Navaret,' zei Alice zachtjes, 'niet doen!' Maar ik was al te ver op stoom. 'Of is het zo dat je je nu te goed voelt? En dat je denkt dat je daarom alles kan maken? Nou mevrouw, NEE. Zo werkt het dus niet.'

De blik in haar ogen veranderde meteen, eerst verbaasd en toen kwaad. Ze liep langs Alice heen en liep naar Navaret toe. 'Ik voel me alles behalve geweldig, oké. Die krachten zijn waarschijnlijke het enige wat een beetje leuk kan worden in dit eeuwige leven.' Mompelde ze. 'Je hebt geen idee wie ik ben, hoe ik me voel en waarom ik me af en toe zo raar gedraag. Misschien is jouw leven zo perfect, maar de mijne is het zeker niet. En doordat ik nou weet dat ik speciale krachten heb voel ik iets beter. Maar niets in mijn leven is geweldig'.

Ik schoot in een aanvallende posititie en gromde tussen mijn scherpe hoektanden door. Mijn ogen focusden zich op Elliot, en ik hoorde niets. Mijn ogen vernauwden zich, om Elliot nog beter te zien. Ik sprong vooruit en plantte mijn voeten tegen Elliot's schouders.

Ze begon wild te grommen en gooide Navaret van zich af. 'Oh en nu val je me wel aan?' siste ze. Ze ging aan de andere kant van de kamer staan en bleef grommend gericht op Navaret.

'Meiden! Kappen nu!' schreeuwde ik. Ik keek ze stuk voor stuk boos aan. 'Navaret, jij bent hier te gast, ik verwacht van je dat je je gedraagt. Elliot, voor jou geld, in mijn huis behandelen we gasten als gasten, vriendelijk dus! Gesnopen?'

Ze stopte langzaam met grommen en keek Alice aan. 'Zij begon...' Zei ze. 'Alweer!' Voor een paar seconde klonk en leek ze een klein kind, maar dat kwam meer omdat ze er van buiten nog erg jong uitzag. Ze keek Navaret nog even aan en liep richting de deur. 'Ik ga niemand aardig behandelen als ze mij ook niet aardig, of in haar geval normaal, behandelen'

'Elliot,' gromde ik waarschuwend. Navaret stond met een klein gezichtje te blozen, voor zover je dat kon zien op een bleek vampierengezicht. 'Navaret, stel je niet op als het slachtoffer. Elliot heeft wel gelijk. Jij begon. Nu allebei nokken, niks gebeurd, deal?!'

Ze draaide zich om en mompelde wat terwijl ze terug naar de bank liep. Ze ging zitten. Haar blik was gericht op Alice, en was van plan Navaret gewoon te negeren. 'Dus ik heb training nodig? Van wie?' Ging ze verder, alsof er niks gebeurd was.

'Ik weet niet,' mompelde ik in mezelf, terwijl ik nadacht. Plotseling schoot me iets te binnen. 'KALLISTA!' riep ik uit.

Ik hoorde mijn naam, en flintte erheen. Ik kwam precies voor Alice' tenen neer. "Boe!" riep ik. Ik zag dat alledrie - Alice, Elliot en Navareth - woest waren. "Wat is er nú weer aan de hand?"

'Ruzie,' gebaarde ik met een hoofdknik richting Navaret en Elliot. 'Maar dat is even niet belangrijk. Ik heb je nodig. Voor Elliot.'

Meteen keek ze op. 'Zij?' Vroeg ze ongelovig. 'Moet zij me ermee helpen?' Ze keek even snel naar Kallista en richtte toen haar blik weer op alice.

'Elliot. Deze ''zij'' is toevallig wel mijn zusje. En deze "zij" is belangrijk voor ons. En ja, deze "zij" gaat je helpen.'

Ze keek opnieuw naar Kallista. 'Wat weet zij er nou van? Heeft ze dezelfde krachten?' Vroeg ze.

-
Vorige pagina, klikte verkeerd

Ik deed heel veel moeite om mijn lachen in te houden, hoe serieus Alice het zei. Toen ik weer een beetje was bijgekomen, keek ik haar glimlachend aan.
"Klopt, ik kan vuur besturen. Vuur is een van de moeilijkste elementen, want vuur leeft. Vuur kan platbranden, vermoorden. Slechts enkele mensen kunnen vuur besturen, maar voor Naïra's geld dat dat geen probleem is. Wel moet je het leren, en zul je het niet de eerste keer meteen kunnen. Dat gaat maanden duren." Ik keek Alice even aan. "En er zijn slechts een paar mensen op de wereld die bliksem kunnen besturen. Bliksem is de hogere vorm van vuur. Net als ijs de hogere vorm van water is, stormen de hogere vorm van lucht zijn of rotsen een hogere vorm van aarde zijn."
Ik keek Elliot aan. "Maar Bliksem is de gevaarlijkste vorm van allemaal. De mensen die dat kunnen besturen moeten sereen en zelfbeheerst zijn, en er zijn voor zover duidelijk is, maar twee mensen die dat kunnen besturen."
Ik glimlachte. "Je staat tegenover eentje."

Ik grinnikte. Kallista, mijn geweldige zusje. We leken op elkaar, zei men. Maar we waren geen echte zusjes. Tenminste, niet dat we wisten. Niemand wist dat ik water bestuurde. Met de hogere vorm. Ijs. Water was in bepaalde zin sterker dan bliksem. Ligt eraan hoe je het bestuurt.
'Dit is dus je leermeester,' zei ik tegen Elliot.

Mijn hand deed ik achter mijn rug, mijn ogen kleurden voor een paar seconden blauw, in plaats van zijn rode kleur, en toen haalde ik mijn hand weer van mijn rug. Een enorme vlam dreef op mijn hand, ik hield hem voor Elliot en kneep toen mijn hand dicht. Het vuur was verdwenen. Omdat vuur 'leefde', werd het door de meesten als gevaarlijkst opgevat. Als je het niet onder controle had, ging het helemaal mis.

'Kallis, wat zeg ik nou altijd? Niet in mijn huis. Doe maar buiten, bij het water!' Ik lachte naar haar. 'Dan zal ik je wel een beetje onder controle houden,' grijnsde ik.

Opnieuw was haar hele humeur opgeslagen. Geintresseerd keek ze naar de vlam en toen naar Kallista. 'Wanneer beginnen we?' Vroeg ze lachend.

"Als jij er klaar voor bent." zei ik. "Ik denk dat het eerst belangrijk is als je mee gaat jagen, want elementen besturen gaat alleen als je geen dorst hebt en zeer helder bent."

'Nou je het zegt...' Zei ze. Ze voelde dat het brandende gevoel in haar keel alweer een stuk erger was dan een paar dagen geleden. Ze stondt op. 'Waar gaan we jagen?'

Elliot's stem sloeg een beetje over, en klonk een stuk vriendelijker. "Eh-tja. Ik weet het niet, je kunt overal goed jagen, dus ja." Ze keek van Elliot even naar Alice, die wel uit haar blik kon opmaken dat ze wilde zeggen 'Ga je ook mee?'. Ze draaide weer naar Elliot toe. "Ook is het belangrijk dat je helder bent, zoals ik daarnet al zei. De zon heeft vaak een grote invloed op je vuurstuurtechnieken, als er zon is, is het vuursturen een stuk makkelijker." Kallista glimlachte eventjes. "Maar eerst gaan we jagen, ook als je geen brandende dorst hebt, want pas als je compleet geen dorst meer hebt, ga ik je leren hoe je dat vuur onder controle houd." Kallista praatte eigenlijk nooit zo veel, tenzij ze een uitleg gaf, dan kon ze dagen blijven praten.

'Compleet over?' Ze keek Kallista verbaasd aan. Nog nooit had ze een dag zonder die brandende pijn geleefd, zelfs niet als ze de hele middag gejaagd had. Natuurlijk was het wel een stuk minder na het jagen, maar de pijn was nooit compleet weg. Ze legde haar hand op haar keel, het zou geweldig zijn als ze niks meer hoefde te voelen, ookal was het maar voor een dag.