An Open House

Ze keek op toen ze verderop het huis al zag. Even keek ze achterom, ze kon nu nog weg...Ze stopte. Opnieuw keek ze naar het huis. 'Waarom doe ik dit eigenlijk?'Zei ze zuchtend tegen zichzelf. Ze keek nog eens achter zich. Ze beseefde dat ze helemaal niet weg kon, zei waren sneller, ouder. En bij hun blijven was waarschijnlijk het beste idee. Ze haalde diep adem en liep verder, richting het huis.

Ik had Elliot's twijfelingen opgevangen, maar het deed me niet veel. Ik liep sierlijk naar de keuken en pakte drie glazen. 'Schenk in,' beval ik Kallista, en zelf liep ik naar de deur, waar net Elliot aankwam. 'Come in,' zei ik.

Ze keek even naar Alice en liep naar binnen. Ze keek naar wat Kallista aan het doen was en ging toen op de bank zitten. Onderweg haalde ze de elastiek weer uit haar haren en deed ze die om haar pols. Ze rcihtte haar blik weer op Alice. 'Dat flinten...Waarom kan ik dat niet?' Vroeg ze.

Ze schonk de glazen tot de rand in, en tilde ze alledrie tegelijk naar de kamer. Ze gaf een glas aan Alice, en een aan Elliot. Ze ging op een andere bank zitten, en ving Elliot's woorden op. "Dat moet je -soort van- leren. Elke vampier kan het, maar je moet het leren beheersen. Als je het niet kan beheersen, kan je niet bepalen waar je heen gaat tijdens het flintten, of blijft een deel van je lichaam achter. Meestal als je het niet kunt beheersen, gebruik je het ook niet, omdat het dan gevaarlijk is. Maar er zíjn een aantal mensen die het je kunnen leren beheersen..."


Loeks, zoals ik hier beschreef moeten vampieren toch flintten? Of haal ik het nou door de war met dat wat ze doen bij Harry Potter XD

'Leren?' Zei ze. Ze keek naar Kallista. 'Dat kunnen jullie vast wel,toch?' Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht.

"Nou, ehm" zei ze. "We kunnen je het wel leren, maar eigenlijk mogen we dat niet. De Raad wijst altijd elke tien jaar aan wie er daarin les mogen geven, snap je?"


Loeks, ik zit enorm te fantaseren, zeg jij het maar als je dat niet wilt XD

'En hoeveel jaar is het nu?' Vroeg ze nieuwsgierig verder. 'En wou zou me daarbij kunnen helpen?' Ze wilde het graag leren.

"Ik weet het niet allemaal precies." zei ze toen tegen Elliot. "Maar Alice weet iemand die heel goed les kan geven, dan leer je het vast snel."
Ze keek Alice aan, die een beetje afwezig keek.

Alice is overmorgen terug, misschien moeten we een béétje op haar wachten?

Ze schrok wakker uit haar gedachten. 'Heh, sorry!' Ze las Kallista, en begreep al snel dat het over flinten ging. 'Het is zegmaar een soort van snel rennen,' ze luisterde even terug wat Kallista al had gezegd. 'En je kunt inderdaad -maar alleen als je het helemaal niet beheerst- lichaamsdelen verliezen. Ik bedoel, je weet dat vampieren snel rennen, maar flinten doet er nog een schepje bovenop. Ik weet denk ik wel iemand die het je kan leren, maar die is nou niet echt bepaald een goede leraar,' ze dacht terug aan de tijd dat Gevartt het haar had geleerd en schudde haar hoofd. 'Nee, dat doen we maar niet,' zei ze, meer tegen zichzelf dan tegen Kallista of Elliot.

'Dus niemand kan het mij leren?' Vroeg ze licht teleurgesteld. Normaal gesprokken zou ze het zichzelf proberen te leren. Maar ze hoorde dat je lichaamsdelen kon verliezen en stopte dat idee meteen weg. 'Echt niemand?' Vroeg ze opnieuw.

'Ik zou...' Ik dacht na, was dat verstandig? 'Ik zou het je best kunnen leren. Ik word als het goed is aangesteld als leraar, maar ik kan wel vervroeging vragen als je dat wilt. Aangezien,' ik vroeg me af of ik dit wel moet zeggen. 'Volgensmij heb jij een gave. Geen idee wat, maar ik heb wel zo'n idee.' Ik hield mijn hoofd een beetje scheef, vragend.

'Heel graag' Zei ze met een kleine glimlach. Zodra ze over gaves begon te praten verdween die weer. 'Een gave? Ik? ' Vroeg ze. 'Daar heb ik dan nog weinig van gemerkd' Zei ze.

'Jonge vampiers hebben het meestal niet meteen door. We zouden eigenlijk Navaret moeten vragen.' Elliot, maar ook Kallista keken me vragend aan. 'Navaret is een goede vriendin van mij. Ze kan gaves lezen.'

Elliot keek heel even naar Kallista maar richtte daarna haar blik weer op Alice. 'Dus ze kan, als ik een gave heb, me vertellen welke het is?' Vroeg ze geintreseerd.

Ik knikte, blij dat Elliot zo geïnterreseerd was. 'Ik weet alleen niet waar ze is.. Het kan een paar dagen duren voor ze hier is. Als je het wilt tenminste?'

'Ik heb alle tijd' Zei ze met een licht grijns. 'Natuurlijk wil ik het, als ik iets extra's heb wil ik dat graag weten' Er verscheen opnieuw een glimlahc op haar gezicht.

'Mooi,' zei ik, 'excuseer me.' Ik liep naar de gang en pakte mijn mobiel. 'Navaret,' hoorde ik haar neutrale stem zeggen. 'Alice!' riep ze toen ik 'met Alice' zei. 'Hoi,' zei ik droogjes. Ze lachte haar eigen, spontane lach. 'Hoe gaat het met jou, meis? Oh, wat heb ik je een tijd niet gesproken!' Ik glimlachte, wat ze natuurlijk niet zag. 'Goed, goed, maar ik heb een vraagje voor je. Lang verhaal, maar ik leg het je wel uit als je hier bent.' 'Ik moet komen, dus?' 'Ja, graag.' 'Ben onderweg,' zei ze. En ze hing op. Ik liep weer terug naar Elliot en Kallista. 'Ze komt eraan. Ik weet alleen niet waar ze was, dus ze kan er binnen een paar minuten zijn, maar ook over een maand.'

Ze luisterde naar heel het gesprek,nou ja, alles wat Alice zei. ' Dus ze kan zelfs aan de andere kant van de wereld zijn?' Vroeg ze lachend.

Ik haalde mijn schouders op. 'Wereldreizigers...' zei ik, terwijl ik met mijn ogen rolden. 'Wat moet je ermee?'

'Wees blij dat ze een vampier is' Zei ze. 'Anders had het nog langer kunnen duren'

Ik knikte vrolijk. 'Altijd optimistisch blijven,' gaf ik haar gelijk.

Ze glimlachtte. ' Ze is waarschijnlijk niet dichtbij, anders was ze hier vast wel '

Kallista zei niks, en probeerde denk-berichten te sturen naar Navaret. Als ze dichterbij zou zijn, had ze ze waarschijnlijk ontvangen en teruggestuurd. Maar dat was niet het geval.

Ik ving de berichten van Kallista op. 'Kallis, ze kan niet lezen.' Ik keek haar aan met rollende ogen. Ze keek me beteuterd aan en ik haalde mijn schouders op. 'Ja, sorry hoor!'

Ze keek van Alice naar Kallista en weer terug. Ze begreep er niet veel van, maar het zou waarschijnlijk iets met gedachten te maken hebben. Ze zuchtte zachtjes en draaide haar hoofd naar het raam, zodat ze naar buiten kon kijken.