An Open House

'Sorry, niet netjes,' zei ik tegen Elliot, toen ik zag dat ze er niet blij mee was. 'Kallista probeerde gedachten te sturen naar Navaret, maar Navaret kan niet lezen. That's all.'

Ze keek Alice weer aan. 'Dan is ze niet de enige' Zei ze met een kleine glimlach. 'Want dat lukt mij ook niet'

'Weet ik, maar jij bent nog jong. Zodra je volledig bent aangesloten bij de Nightwalkers, kun je in ieder geval mijn gedachtes lezen. Dat is om te zorgen dat de leden van een groep met de leider kunnen communiceren, zonder dat ik erg dichtbij ze ben. Vandaar ook dat het Kallista en mij lukt. De Raad heeft dat niet zelf gedaan. Het is gewoon een vampier-eigen.' Ik snoof even diep toen ik een bekende geur rook. 'Daar zal Navaret zijn.' Ik gebaarde naar Kallista om de deur open te doen, maar dat hoefde niet. Navaret kwam binnen, vrolijk, zoals altijd. 'Hallo daar, luitjess!!'

'Ik weet eigenlijk niet of ik wel andere in me hoofd wil hebben...'Mompelde ze. Ze keek op toen Alice zij dat Navaret er was. Ze keek naar Navaret maar hield haar mond.

'Toe maar,' zei ik tegen Elliot, nadat de twee vampieren elkaar, naar mijn idee, véél te lang hadden aangekeken. Ik duwde haar zachtjes richting Navaret, maar ze deed geen poging dichterbij de komen. Ik besloot haar een voorbeeld te geven en huppelde naar Navaret en gaf haar een knuffel. 'Tijd geleden! Hoe is het?'

Elliot ze keek even naar Alice en rolde haar ogen. Ze had nog nooit iemand een knuffel gegeven, zelfs niet in haar mensen leven, en dat was ze nu zeker niet van plan. Ze keek Navaret weer aan.

'Toe, Navaret, dit is Elliot. Elliot, dit is Navaret.' Ik zag hoe Navarets ogen zich vernauwden en ze gromde richting Elliot.
'Navaret, wat doe je?! Zo behandelen wij onze gasten niet,' riep ik uit.

Ze schrok en deed meteen een stap naar achter. Ze begon terug te grommen, zachter dan haar en eerder ter verdediging. Ze hield haar blik op Navaret gericht. In haar eigen hoofd ging ze langs alles wat ze gedaan had, maar ze vondt niks speciaals.

'Kallis!!' riep ik hopeloos en ze kwam aangesneld. Ruzies oplossen was nooit mijn beste idee. Ik knikte richting Elliot en Kallista haalde haar voorzichtig weg. Ik keek Navaret aan. 'Wat?' vroeg ik, een beetje nijdig. 'Ha-haar gave!!' stotterde Navaret. 'Hij is zo sterk!' 'Wat is het dan?' vroeg ik. 'Weet ik niet! Je weet dat ik haar moet aanraden, maar er komt een kracht vanaf! En haar lichamelijk kracht. Ze is zo sterk!' 'Dat is alles?' vroeg ik rustig. Ze knikte en ik stuurde naar Kallista dat ze kon komen.

Ze trok zich los van Kallista en ging in een hoek staan. 'Je moest haar weghouden, niet mij. zij begon...' Mompelde ze zachtjes. Ze keek Navaret weer aanen begon nieuwsgierig te worden toen ze hoorde waar ze zo begon te grommen. Er verscheen ene lichte grijns op haar gezicht. 'Dit ga ik waarschijnlijk heel erg leuk vinden' Ze liep naar Alice en Kallista.

Navaret glimlachte om Elliot's woorden. 'Ik weet het niet,' zei ze zachtjes. Elliot en Navaret stonden buiten bereiksafstand, maar ze zouden minder dan een halve seconde nodig hebben om elkaar -zachtjes uitgedrukt- in de haren te vliegen. 'Goed, zijn we weer vriendjes?' vroeg ik sarcastisch.

Ze keek van Alice naar Navaret en weer terug. 'Als zij niet meer tegen mijn gromd'Zei ze nog licht geirriteerd. Ze draaide zich weer naar Navaret.' En wat is mijn gave dan?' Vroeg ze nieuwsgierig.

Ik zag hoe Navaret haar schouders ophaalde. 'Ze moet je aanraken,' legde ik aan Elliot uit. Ik wist dat Navaret niet zo'n prater was, vooral niet tegen vreemden. Navaret knikte. Haar lange, rode haar dat in een staart op haar rug zat, wiebelde heen en weer. Haar groene ogen staken fel af tegen haar bleke huid. Ik wachtte voorzichtig Elliot's reactie af.

[Ik vind het zo lullig om een gave voor jou te bedenken, dus.. Wat wil je?? :D]

Ze dacht even na en keek naar Navaret. Uiteindelijk knikte ze. 'Okay. Maar één grom of weet ik veel wat en ik slaan je neer...' Zei ze op dezelfde rustige toon. Ze keek even naar Alice en toen naar Kallista. 'En als ze gaat grommen houd je HAAR tegen...' Mompelde ze.


- Maakt mijn niet uit hoor, ik vindt allles goed xP-

Ik zag hoe Navaret een onbehoedzame stap naar voren deed. Elliot schrok, maar deed niets. Navaret raakte voorzichtig met haar vingertoppen Elliots voorhoofd aan. Ze schokte en sprong naar achter. Ze gromde niet, Elliots waarschuwing had ze vast onthouden. 'Wat?' vroeg ik nieuwsgierig, maar Navaret schudde haar hoofd. 'Wat?' vroeg ik, steeds nieuwsgieriger wordend.

Ze bleef gespannen staan en bleef kijken naar plek waar ze werdt aangeraakd. Ze keek weer naar Alice en toen naar Navaret. 'Wat ?' Zei ze bijna tegelijk met Alice. Ze rolde haar ogen en ging op de bank zitten.

'I-ik... Oh help!' Navaret begon te snikken. Al die jaren dat ik haar kende - en geloof me, dat waren er heel wat - had ik haar nog nooit zo overstuur gezien. 'Navaret, vertel! Zo kan ik je niet helpen!'


[IK BEN INSPIRATIELOOS XD]

Ze bleef naar Navaret en Alice kijken en zuchte diep. 'Wat is er nou?' Voeg ze licht geirriteerd. 'Waarom is het zo moelijk om het te vertellen?' Ze rolde haar ogen en richtte haar blik naar buiten.

Navaret pakte mijn hand en we schoten naar buiten. Toen we een paar kilometer verder waren, wist ze pas zeker dat Elliot haar niet kon horen. 'Ze is een Naïra.' Scanner? 'What the... Wat betekent dat? Naieera?' vroeg ik dommig. Ze gaf geen antwoord maar keek me chagrijnig aan. Sorry hoor, dacht ik bij mezelf. 'Naïra is een heerser van de elementen. Ze kan ze besturen! Ze heeft training nodig, en snel een beetje! Daarom schrok ik zo, zonder beheersing is ze levensgevaarlijk!'

Ze keek geirriteerd toe hoe ze wegrende. Het liefst hade ze nu achter hun aangrend. Maar als ze daar eenmaal was zouden hun allang klaar kunnen zijn. Ze zuchtte diep en ging afwachtend in een hoekje staan.

We renden terug, Navaret bang, ik vrolijk. Toen we weer binnen waren, liep ik naar Elliot toe en vertelde haar het verhaal. Navaret schuifelde voorzichtig achteruit, maar Kallista luisterde met open mond, net als Elliot deed, en ik net had gedaan. 'Nou?' vroeg ik, 'wat vind je er van?'

Ze luisterde naar wat Alice zei. Nar haar verhaal verscheen er een glimlach op haar gezicht. 'Ik denkd at ik dat wel leuk ga vinden' Antwoordde ze.

'Mooi zo,' zei ik glimlachend. 'Maar je hebt wel training nodig,' zei ik, meer tegen mezelf dan tegen Elliot. Navaret stond nog steeds bangig in het hoekje. 'Navv, kom!' Ze schudde haar hoofd en ik zuchtte.

'Training?' Vroeg ze. 'Is het zo gevaarlijk dan?' Ze keek weer naar Navaret. 'Waarom zij je dat dan niet gewoon? Ik denk dat ik je eerder pijn had gedaan als je het niet verteld had dan als je het wel gewoon had gezegd...'

Navaret gaf geen antwoord en ik zuchtte - alweer. 'Ze is raar, ik weet het,' zei ik en ik voelde een klap op mijn schouder. In 1 snelle beweging - niet meer dan een halve seconde dus - draaide ik me om en keek haar bestraffend aan. Ze was alweer terug in haar hoekje, maar ze had me wel gezien en ze kwijnde weg.