Starting Again

Ze las zijn gedachten. "Je wilt dood om je vader weer te kunnen zien." zei ze. Alice had het wellicht ook opgevangen. "Jij bent écht zielig."

Stark, jij kan géén gedachten lezen Dus ook niet weten dat we je zielig vinden.

I know, hij kan het aan gezichten wel zien. Als ze bijv. spottend kijken

Ik haalde mijn schouders op. "Dan is dat zo, zoals je wil."

'Luister vriend,' zei ik. 'Misschien zie je ons als een stel bloeddorstige vampieren, oh en onder ons, dat zijn we ook, maar wíj zijn niet zo zielig, dat we de eerste de beste beteling even onder handen nemen. Hoe denk je dat al die mensen hier rondlopen? Niet doordat wij ze allemaal hebben vermoord hoor, nee, die hebben we met geen tand aangeraakt!'

Nu was ik het zat.
"Wie doet het dan?" zei ik nog net kalm zonder te schreeuwen. Ik bleef naar Kallista kijken voor een of andere reden.

Ik trok zijn hoofd naar me toe. 'Wij niet. Die vriendin van je, Elliot. Waardoor jij ook gebeten bent. En daarom willen wij nu van je weten, hoe jij je voelt.'

Ik dacht diep na maar bleef vanuit een ooghoek naar Kallista kijken zonder dat ik kon stoppen.
"Normaal. Denk ik, hetzelfde."

"Lieg niet" siste Kallista naar hem. Maar ze zag niets aan hem, hij had geen kenmerken die een vampier-wordend persoon had.

'Naar elkaar denken' kan je niet aan gezichten zien hoor (^-^)

(Leg het later wel uit xD)

Ik schudde mijn hoofd. "Ik lieg niet." zei ik terwijl ik haar liefjes aankeek.

'Mooi,' zei ik, misschien wel wat te naïef. 'Dan zit onze job er op, of niet dan, Kallis?'

Ze luisterde niet naar Alice, deze keer. "OMG!" riep ze uit. "Denk je dat ik verliefd op je ben ofzo?!?! Ieeeel!! HAAL HEM HIER WEG!" Misschien iets té hysterisch, maar-ieuw! Van liefde moest ze -normaal gesproken- niks hebben. Maar als mensen waar ze nog een appeltje mee had te schillen verliefd en schattig gingen doen om haar te verleiden, dan hadden ze een groot probleem. "Haal hem hier weg!"

Ik keek haar raar aan.
"waar heb je het over? Dat denk ik niet," ik stopte niet,"Maar ik ben al weg."
Snel klom ik naar beneden en liep snel weg.

Jij kijkt mij liefjes aan hoor...

Kallista keek vaag naar hem. "Hij heeft wel goede smaak" zei ze lachend tegen Alice. "Heej, moesten we zijn geheugen niet wissen?" vroeg ze toen aan Alice.

Alice is overmorgen weer terug, dus zullen we dan even wachten tot zij weer komt? Anders is het een beetje zielig voor haar XD

Das toch de trans die een vamp meestal over een mens heeft? xD
En daarbij het vond jou gewoon ehm...interessant ofzow iets dan XD
Maar das een goed idee ze anders helemaal niet weet waar het over gaat XD

ontopic

Ik keek een keer naar achterom naar een verbaasde Alice en Kallista en grinnikte zachtjes en schudde mijn hoofd. Met mijn handen in mijn zakken liep ik verder.

'Wat een!' Oeh! Ik kon hem niet uitstaan. Naast me hoorde ik Kallista hard knikte, toen ze het scheldwoord wat ik dacht doorkreeg.

"Alice!" siste ik - denkend. Stark kon dit niet horen. "Geheugen. Wissen."

'Ik weet het,' schreeuwde ik hysterisch uit en ik rende achter Stark aan. 'Ho jij!' riep ik, terwijl dat niet nodig was, aangezien ik al zo ongeveer naast hem stond.

Kallista gniffelde, en sprong voor hem, zodat hij geen kant op kon. "Doe jij het?" dacht ze naar Alice. Het was in een zekere zin fijn dat Stark dat niet kon horen. "Gewoon alles wat hij maar weet over vampieren, maak hem maar een gewoon mens dat helemaal níks over ons bestaan weet." Nog steeds denkend.

"Dat snapte ik al," dacht ik snauwend. "Sorry," meteen erachteraan. Ik liep redelijk rustig naar Stark toe. 'Luister, vriend. Ten eerste: Vluchten heeft geen zin, we vinden je toch wel. Ten tweede: Wat weet jij over mijn ras?' Ik keek even naar Kallista. Ze keek boos. 'Ons ras.'

"De gewone punten. Dat jullie anders zijn. Dat jullie bloed drinken."

'En weetje hoeveel van ons er zijn hier in de buurt?' Het waren er maar 3, maar misschien wist hij meer dan wij. Altijd proberen.

"Ik heb alleen jullie en Elliot gezien maar het lijkt me dat er meer zijn."

Goed. Hij wist genoeg. Hij wist teveel. Hij wist teveel en genoeg. En omg. Ik was altijd al slecht in geheugens wissen. "Kallis, moeten we dit echt doen?" vroeg ik haar via gedachtes "Elliot zal vast wel een goede reden hebben gehad, toch?"

"Moet hij wat van ons weten? Straks gaat hij het lopen rondbazuinen en beginnen ze een jacht naar ons!" dacht ik naar Alice. "Het is beter als hij niks meer weet."
Ik keek haar aan, ik wist dat ze er niet zo goed in was. Kallista vond dat dat niet waar was. Zelf kon ze het wel, maar wist niet of Alice dat wel wilde.
"Het is écht beter als hij niks weet, als hij gewoon zijn zielige mensenleventje doorleeft en zich niet met onze zaken bemoeit." Stark had helemaal niks van dit gesprek kunnen opvangen.

"Best," snauwde ik, denkend. "Doe jij het maar!"

Alice mocht wel wat aardiger doen, maar ze volgde haar bevel op. Ze ging op de grond zitten, en sloot haar ogen. Het duurde even, en toen was ze binnengedrongen tot Stark's gedachten. Bij mensen was dat nooit moeilijk, die wisten niet hoe ze zich konden verzetten. Even zocht ze naar herinneringen. Over vampieren. In enkele minuten had ze ze gevonden, Stark had helemaal niks door. Kallista fluisterde iets vaagjes, een commando om de gedachten te wissen. Het duurde even, en toen zakte hij door zijn knieën. Dat gebeurde - ehm - 'wel vaker' bij Kallista. Ze kon het wel, maar de persoon viel altijd om. Even keek ze Alice aan, en grinnikte. Hij zag er grappig uit zo. Stark opende zijn ogen, en keek Kallista aan. "Waar ben ik? Wie ben jij?" zei hij. "Gelukt." dacht ik naar Alice. "Je was hier aan het wandelen in het bos en toen viel je flauw."