Just a little walk

Ivy keek omhoog naar de boomtoppen, die zachtjes heen en weer wiegde met de wind. Allemaal heel kalm en rustig, alsof niets hen ooit zou kunnen raakt. Ze zuchte en liep langzaam verder. In de lente was ze hier het liefst, alhoewel het er in de zomer ook vaak heerlijk koel was. Nu kwamen de stuiken net tot bloei en de bomen begonnen alweer een hoop mooie groene bladeren te krijgen. Een paar dagen terug had het geregend, dus ging het allemaal nog eens een keer extra hard. Ook rook je het nogsteeds, een heerlijke frisse geur. Het liefst zou ze hier gewoon wonen, in een klein hutje ofzo. Een stuk beter dan de stad, die haar persoonlijk veel te druk was. Het parkje was niet verkeerd ofzo, maar dit was toch echt het betere werk. Om de beurt hoorde je vogels zingen, allemaal hun eigen liedje. Vrijwel geen enkel lied was het zelfde, al verschilde het soms maar 1 enkele toon. Terwijl ze naar al het gezang bleef luisteren, bunkte ze zich om een mooie rode bloem te plukken. Ze kwam weer omhoog en draaide de bloem even rond tussen haar vingers. Toen ze iets dacht te horen keek ze op. Het was niet dat ze geen mensen in de buurt wilde hebben, maar toch vond ze de rust toch echt heel fijn. Haar ogen speurde de bomen af, opzoek naar hetgeen wat ze had gehoord. Natuurlijk kon het ook gewoon illusie zijn geweest, maar het had heel erg echt geklonken.

Vanuit mijn plaats zag ik hoe Ivy's ogen rond spiedden en ik dook nog dichter in elkaar, zonder een geluid te maken. Ze was geconcentreerd geweest, ik had haar makkelijk aan kunnen vallen, maar dat deed ik niet. Ze was te kwetsbaar geweest, te menselijk. GEvaarlijk voor een vampier om een wolf zou te vertrouwen en te zien.

Ivy ademde in, en een te zoete walm kwam haar neus binnen. 'Pff, Math. Je moet toch echt een keer ander deo kopen' zei ze, terwijl ze ze met een licht grijnsje omdraaide. 'Dit ruikt meer naar meisjesdeo.' Ze voelde zich best op haar gemak, maar toen ze zag dat hij in elkaar gedoken stond keek ze hem afkeurend aan. 'Serieus Math, denk je nu werkelijk dat dat nog nodig is. Ik beloof je niets aan te doen, teminste als dit een verdediging houding was. Als je me wilde aanvallen zal ik met alle liefde je aan stukken scheuren.' Haar stem klonk kalm en luchtig. Eigenlijk te naturel voor als een weerwolf bij een vampier in de buurt was. Ach, hij viel mee. Dus er was ook geen reden om continu te grommen.

Ik kwam iets terug uit mijn opeengekropte houding. 'Okee dan. Ik wil met je praten.' Ik stapte naar haar toe. Hopelijk zou ze me niet aanvallen, maar ik vertrouwde haar - een WEERWOLF!!! 'Maar je moet eerlijk antwoord geven, beloofd?'

Ivy bleef even ontspannen staan toen hij naar haar toeliep. Toen hij vroeg of hij iets mocht vragen, knikte ze. 'Natuurlijk zal ik eerlijk antwoorden, tenzij ik een goede reden heb om het niet te doen.' zei ze, terwijl ze tegen een boom aan leunde. 'Dus, wat wilde je weten?'

'Wat vind jij van relaties tussen mensen en vampieren?' vroeg ik, terwijl ik haar strak aan bleef kijken. Niet gemeen, eerder nieuwsgierig.

Ivy sloot even haar ogen en dacht na. 'Hmm, ligt eraan' mompelde ze. Ze opende haar bruine ogen weer en keek naar de boomtoppen. 'Het ligt totaal aan het karakter van de vampier. Als hij zeg maar hebberig word en niemand anders bij haar in de buurt laat dan ben ik het er niet mee eens, meestal eindigt dat dan ook in een bloedbad of een nieuwe vampier.' zei ze kalm. Haar blik gleed weer naar hem. 'Maar als de vampier niet hebberig is en normaal kan doen tegen andere mensen, en mischien wat weerwolven kan ik ermee leven. Maar er word niet gebeten, om even duidelijk te zijn'. De laatste zin kwam er met een zwakke grom uit.

'Nounou, rustig maar, hoor!' zei ik en ik schrok een beetje van haar reactie. 'Dat was ik helemaal niet van plan. Je had wel door dat ik haar leuk vond hè,' zei ik, met een hoofd waarvan je "wtf" zou denken.

Ivy schoot in de lach van het gezicht dat hij trok. 'Ja, volgensmij zag een blinde dat nog wel' zei ze grinnikend. 'En Anna schijnt je ook erg te mogen, alhoewel ik me afvraag of ze met z'n gezicht zich niet eerst afvroeg wat voor een idioot ze nu weer was tegengekomen'. Ontspannen tikte ze met de punt van haar schoen tegen de bast van de boom. 'Alhoewel ik wel uit zou kijken voor haar moeder. Ze is erg vriendelijk, maar tegen jongens is ze af en toe nog gevaarlijker dan ik'. Een lichte grijns speelde rond haar lippen. 'Ik kan me nog herinneren hoe ze een jongen met een bezem het huis uit heeft gemept toen ze hem op de bank zag zitten. Uiteindelijk bleek het een projectpartner te zijn van school, maar ik heb wel gelachen.'

Ik grinnikte. 'Zo snel laat ik me niet bij haar wegslaan, ben ik bang. Maar het lijkt me inderdaad wel heel leuk om mee te maken. Maar met die moeder komt wel goed, I guess. Heb jij veel last van d'r? Ik bedoel, met je mannelijke hormonen.' Ik gaf haar een knipoog. Het was speels bedoeld, zeker niet gemeen, maar zij zou net zo goed als ik weten dat er vrijwel geen vrouwelijke weerwolven waren.

Ivy haalde haar neus op. 'Nou bedankt. Ik mag dan mischien z'n beetje de vrouwelijke weerwolf zijn, maar ik ben wel zo ongeveer de slimste leider die ze tot nu toe hebben gehad. En wat liefde betreft, ik hou jongens op afstand. Meestal bezorgen ze me alleen maar last en daarbij waren er nu niet bepaald slimme jongens waar ik woonde. Alhoewel...'. Haar gezicht betrok even. 'Eentje hadden we er, maar die is hoogstwaarschijnlijk dood'. Haar blik gleed weer naar de boomtoppen en ze sloot kort haar ogen.

'Wacht even. Dus je hield van een jongen. Maar die is niet meer ofzo? Kut voor je. En mensen dan?' Ik volgde haar blik en zag een vogeltje bang weg fladderen. Ik was gegrepen door haar verhaal. 'Weetje,' zei ik, om niet te ver door te gaan over het onderwerp, 'vampier zijn is moeilijker dan je denkt, hoor!'

Met grote passen rende ik door het bos. Mijn poten lieten voetsporen achter, mijn haren een onzichtbaar spoor. Ik was gevlucht. We waren erbij. Het was finito. Binnenkort zouden we in de kranten staan. Als we er niet al in stonden. Ze hadden geen foto, maar wie stelt zich nou iets anders voor dan een wolf-vormige in een mega-formaat als er in de kranten een wolf-vormige in een mega-formaat staat? Ik niet. Nouja, misschien wel, maar toen was ik waarschijnlijk nog jong, dom (niet dat ik dat nu niet ben, ik ben nou eenmaal niet zooo slim) en uhmm.. Onwetend? Hoe dan ook. WE GAAN ERAAAAN!! Ik dacht terug aan een tijd geleden. Onze leidster. Ja, leidster. Ivy dus. Die was gevlucht. Ze had geweten dat dit zou gebeuren. Maar veel bleven achter. Onder andere ik. Na Ivy was ik een verantwoordelijke. Een leider. Maar ik had gefaald. Ik moest weg. Iedereen moest zichzelf zien te redden. En zo kwam ik hier. Plotseling hoorde ik stemmen. Ik stopte, zonder ook maar enig geluid te maken en luisterde. Ik herkende de geur. De stinkende geur van een vampier en de zoete geur van een... Soortgenoot!

Ivy rook opeens iets. Ze richten haar hoofd op en snoof. Even keek ze naar Math. 'Ruik je dat ook?' vroeg ze zacht. Ze kende die geur, hij rook zo bekend maar ook zo ongeloofwaardig. Langzaam liep ze er in de richting ervan, terwijl ze steeds verdedigender liep. Ze trilde kort en veranderde in een lichtbruine weerwolf. Het kon een val zijn, maar het kon ook echt zijn. Ze wist gewoon even niet meer wat ze moest denken. Gromend sprong ze tussen de struiken door op degene af die de geur verspreiden. Zacht grommend drukte ze degene tegen de grond. Toen ze zag wie het was speelde een grijns rond haar lippen. Ze veranderde terug, maar bleef hem op de grond duwen. 'Wat doe jij hier Sam?'

'Ivy?' kreunde ik verbaasd uit. 'Ik. Oh mijn god, Ivy, ben jij dat echt?' Mijn ogen sprongen open en ik voelde een traan komen. 'Eehm... Je mag me loslaten hoor,' grijnsde ik, terwijl ik probeerde onder haar greep uit te komen. Even later zat ik rechtop. 'Ivy,' fluisterde ik en ik trok haar naar me toe. 'Ivy, Ivy, Ivy.' Ik bleef haar naam zeggen, terwijl ik haar stevig omhelsde. Zij had het nooit geweten, maar ik hield van haar. Immens veel van haar.

Ivy grinnikte toen Sam zei dat ze wel van hem af mocht gaan. 'Okj dan, watje' zei ze lachend. Ze ging van hem af en keek even naar de plaats waar ze vandaan was gekomen. Hopelijk voelde Math zich niet beledigd. Ze was hem gaan mogen in de tijd dat ze hier nu woonde. Daarbij had ze niet veel keus, hij was immers Anna's vriendje, of dat werd hij in elk geval. Ze ging rechtop zitten en leunde op een arm terwijl ze Sam glimlachend aankeek. Hij trok haar naar zich toe en mompelde haar naam. Wat verbaasd keek ze omhoog in de richting van zijn gezicht. Wat was er allemaal gebeurd terwijl ze weg was geweest? Ze had geen idee waar dit ineens vandaan kwam. Hij omhelsde haar zo stevig dat zelfs zij het nog voelde. 'Ehm, Sammie? Iets losser mag best' mompelde ze grinnikend.

'Sorry,' mompelde ik voorzichtig, waarna ik grinnikend uitriep: 'Wie is er nou eigenlijk een watje! Een houdgreep is erger dan een knuffel, hoor! Oh, Ive, ik heb je zo gemist,' zei ik blozend. En dat was ook echt zo.

Toen hij haar losser liet haalde ze even kort haar hand door haar haar. Toen hij opeens begon te lachen keek ze hem wat verbaasd aan. Daarna verscheen er een grijns op haar gezicht. 'Waag het niet om me nog een keer watje te noemen' zei ze, terwijl ze hem weer omver duwde. Toen hij lag ging ze bovenop hem zitten. Toen hij zei dat hij haar gemist had glimlachte ze. 'Ik heb je ook gemist. Natuurlijk kan in niet zonder mijn wandelende tackle dummy' zei ze, terwijl ze even met de rug van haar hand tegen zijn wang klopte. 'En daarbij lijkt het me wel fijn om iemand te hebben die me helpt Liam, Chuck en Adam een beetje in toom te houden'

'Fijn, het eerste wat je me opdraagt is vader worden?' Ik grijnsde even naar haar. 'Je bent mooi geworden, Ive. Hoe noemen ze dat ook alweer? Oja. "Woest aantrekkelijk!" Als ik zo vriendelijk mag zijn,' zei ik, waarna ik mijn tong naar haar uitstak. 'Maar even serieus, je bent echt mooi geworden.'

Ivy grijnsde terug toen hij zei dat hij volgens haar vader moest worden. 'Zo moet je het niet zien, meer als oppas. Alleen word je er niet voor betaald' zei ze. Toen hij omging naar een ander onderwerp keek ze wat verbaasd. Waarom begon hij erover hoe mooi ze was? Geen enkele jongen had ooit naar haar omgekeken. Niet als vriendin in ieder geval, alleen als leider. Toen hij haar woest aantrekkelijk noemde, begon ze de lachen. 'De meeste hier vinden me een freak, en dan kom jij aanzetten dat ik knap ben. De enige vrienden die ik hier nog heb gemaakt is met een vampier en Anna, maar die kende ik toch al van vroeger dus eigenlijk is dat niet mee te rekenen. Ik ben dus alleen vrienden geworden met een vampier' zei ze, iet wat voorzichtig. Hoe zou hij reageren nu ze had verteld dat ze bevriend was met iemand van het ras dat hen had verjaagd en gedood?

Ik schrok even, maar al snel hervond ik mezelf en grinnikte zachtjes. 'Altijd maffe Ivy,' zei ik. 'Altijd mijn maffe Ivy,' maakte ik er in mijn hoofd van. 'Maar je bent juist geen freak,' zei ik, toen die woorden tot me doordrongen. 'Je bent gewoon... Gewoon Ivy! En daar is geen freak aan!' Een zuchtje wind deed een lok van haar haren voor haar ogen waaien en ik stopte het voorzichtig terug achter haar oor.

Ze lachte. 'Tja, mischien ben ik een beetje maf. Maar dat kan me toch niks schelen. Mensen moeten maar van me houden hoe ik ben' zei ze luchtig. Opeens blies een zuchtje wind een lok haar in haar gezicht. Ze wilde het wegblazen, maar Sam stopte het al terug achter haar oor. Ze keek hem wat verbaasd aan, en pakte voorzichtig zijn hand bij haar oor. Het plukje haar bleek zitten. 'Jij bent ook aardig veranderd. Loop jij momenteel versiertips op me uit te proberen ofzo?'