Starting Again

Rustig zat ik in een boom. Ik haalde mijn hand door mijn blonde haren. Ik keek rond het park opzoek naar iemand om mee te praten.

Knip Kallista:
Blonde haren zijn niet goud.

Half-dansend kwam ze aangelopen, met Kallista in haar kielzog. Ze zag hoe de jongen haar aanstaarde, en ze wist dat hij Stark was. Ze liep verder, naar hem toe, nog steeds met de soupplesse die ze altijd had gehad. 'Stark?' vroeg ze, onnodig voor haar.

Ik knikte maar zei niks.
Daarna keek ik weer weg naar het water.

Kallista volgde Alice op de voet, net als een klein kind dat bij haar moeder deed. Moeder, die had ze niet. Ze keek naar Stark, maar verwachtte niks uit zijn mond. Hem moesten ze hebben. Ze wist dat hij nu ging doen alsof hij niks zei, perfect was, enzovoort. Daar had Kallista een hekel aan.

Ze rolde met haar ogen naar Kallista, omdat Stark niet echt aandacht schonk. Imposant ging ze voor hem staan. 'Hallo! Ik vraag je aandacht. Ooit gehoord van het woord beleefd?' Ze was nooit zo arrogant, maar ze moest deze jongen echt eventjes spreken.

Vanbinnenuit lachte Kallista zich rot, maar ze keek Stark gewoon aan. Beleefd was hij zeker niet, en hij deed dan ook zijn best niet. "Alice gaat je opeten" fluisterde ze in zijn oor.

Ik keek haar aandachtig aan met een soort 'aardige' blik.
Nog steeds zei ik niks.

Ze moest lachen om wat Kallista zei, maar hield zich in. Ze verstond alles wat Kallista fluisterde. Ze boog zich voorover, naar Stark toe. 'Nou moet jij eens even goed luisteren. Ik ben hier ook niet voor mijn plezier, maar wat gedaan moet worden, moet gedaan worden. Dus... Ga je me aandacht geven of niet? Of beter, moeilijke of makkelijke weg?' Triomfantelijk keek ik hem aan, en ze wist dat Kallista trots was op haar.

Ik antwoorde niet maar het was ook onnodig.
Zachtjes ving ik de blik van Kallista op en koos ervoor om dat soort reacties te nergeren.

'Kallista,' vroeg ik, met een gemeen lachje op mijn gezicht. Kallista was expert in dwingen. Ik keek haar aan, met mijn wenkbrouwen opgetrokken. Ze kwam naar voren.

Het kostte veel om mij te dwingen en dreigementen deden het niet, zelfs met kogels in mijn lijf zou ik stil zijn.

"Dacht meneer mij te gaan negeren?" zei ze, met een sluwe glimlach op haar gezicht. "Een van de grootste fouten die je kan maken in je leven." Ze knipoogde naar Alice, toen ze achter hem langs liep. "Ooh, wacht even, die heb je al gemaakt!" Ze bedoelde vampier worden, dat wist hij zelf ook wel. "Praat nu" beveelde ze hem. En als hij dat niet deed, had hij problemen met Alice en Kallista. Dat wist hij.

Jeetje man, stop nou eens met die kapsones allemaal, wij zijn de alfavampiers en je moet naar ons gehoorzamen, hou je toch aan de regels.

Ze lachte hardop. Ze waren niet zo gemeen als mensen dachten, maar als het eenmaal nodig was... 'Spreek. Nu.'

Idd, nu is het wel afgelopen xD

Het punt van hem niet praten is niet omdat hij kapsones is!
Hij spreekt niet omdat hij dat nooit doet omdat hij niks om over te praten heeft, hij is helemaal alleen in zijn leven sinds zijn 7de verjaardag.

Stark schreef:Het punt van hem niet praten is niet omdat hij kapsones is!
Hij spreekt niet omdat hij dat nooit doet omdat hij niks om over te praten heeft, hij is helemaal alleen in zijn leven sinds zijn 7de verjaardag.

Dat snapte ik ook nog wel, maar af en toe schrijf je héél erg met kapsones Maar reageer gewoon XD Ik wil spelen ^^

Mijn NL is erg slecht IVM ik tweetalig ben maar in Engeland woon. Hier door komt het soms anders over dan ik bedoel XD

Reactie:

Ik keek hun aan. Zachtjes knikte in en wachtte op een vraag die ik dan -met tegenzin en pijn- zou moeten antwoorden.

"Als je nu niet spreekt, dan zorg ik ervoor dat je dat nooit meer kan." zei ze boos. "Ik weet dat je kan praten, want ik heb dat gezien."
"Dus doe maar niet of je zielig bent, dat heeft echt geen zin."

@Stark: Probeer volgende keer te letten op je grammatica en woordvolgorde

'Kallista,' zei ik, en ik duwde haar naar achter. 'Genoeg zo. We gaan deze jongen geen pijn doen, tenminste, niet zolang dat niet nodig is. Dus, Stark, spreek.'

"Waar moet ik het over hebben?" het kwam er emotieloos maar niet opzettelijk uit. Ik had niet veel toon in mijn stem sinds ik hem de laatste 4 jaar niet meer had gebruikt tot Elliot.

"Man dat weet je heus wel!" zei ze tegen hem. 'Wat ben jij toch zielig', dacht ze. Alice zou dat wel op hebben gepikt, zij kon gedachten lezen. Stark niet.

Ze glimlachte om Kallista's gedachten. 'Volgensmij weet hij inderdaad heeel goed waar wij het over hebben,' dacht ze terug. 'Dus. Hoe wil je dit spelen?'

"De snelste manier. Met mijn dood." zei ik gelijk zonder te denken. Ik was er zeker van ik wou weg, ik had alles in mijn leven verkeerd gedaan.

Ze keek Stark doordringend aan, waarna ze tegen Alice dacht 'zó zielig'.

Ze was even verbaasd over Stark's reactie, maar herstelde zich snel, een mens zou niet eens door hebben gehad dat ze verbaasd was. Ze ontving Kallista's boodschap, maar deed er verder niks mee en ze voelde hoe Kallista zich vernederd voelde, omdat ze licht genegeerd werd. Een glimlachje vormde zich om Alice' mond, maar ook dat herstelde ze snel. 'Dood?'

"Ik weet dat je verkeerde dingen van mij denkt van, wow die is zielig. Nou dit is niet waar en zo zullen jullie ook van mijn gezeur afzijn. Iedereen blij." ik keek Kallista aan met echte warmte in mijn ogen. Voor het eerst. Gewoon wetend dat ik mijn vader snel weer zou zien.