Important

Kallista gniffelde, toen het maanlicht haar gouden ogen deed oplichten. Nog wat opgedroogd bloed, van het dier dat ze had leeggedronken, zat op haar wang. Het was belangrijk dat Alice nu zou komen. Ze wist dat Alice nu moest komen. Ze ademde diep in, en blies de lucht weer uit. Ademen was niet noodzakelijk voor vampieren. Dat Alice nu zou komen, wel. Iets ritselde in de bosjes, en Kallista verwachtte dat het Alice was.

Ze voelde hoe Kallista haar gedachten binnendrong, op zoek naar aandacht. Ze zuchtte en flintte richting waar het gevoel vandaan kwam. Ze sprong op uit de bosjes en zag het bloed op Kallista's wang zitten. Ze snoof. Vers bloed. Dierenbloed. Gelukkig. 'Kon je het weer niet laten?' zei ze. Ze wachtte niet op antwoord, maar vroeg verder. 'Wazzup?'

"Tuurlijk niet" zei ze, met een sluwe glimlach op haar gezicht. "Ik merkte dat er iets niet klopt bij de mensen." begon ze toen. Haar scherpe hoektanden, die een groter formaat hadden dan haar normale tanden, waren deels rood gekleurd van het bloed. "En ik weet ook wat het is." zei ze sluw. Haar woorden hadden geen toon, maar fluisteren deed ze niet.

Ze wachtte geduldig af, maar liep ondertussen naar Kallista en haalde haar vinger over Kallista's wang. Ze likte hem af, met een verukking. Ze had al een tijdje niet gedronken, en nu ze eindelijk weer eens aan het jagen was, riep Kallista haar. 'Sorry,' grinnikte Alice. Kallista keek haar aan met grote ogen, maar vervolgde toen haar verhaal.

"Ik heb ontdekt dat er een vampiermeisje is." zei ze. "En dat kind loopt zomaar iedereen die ze tegen komt te bijten." Ze kon niet anders dan het zeggen. Er moest een plan worden gemaakt om haar te straffen. Ze was dan wel een vampier, maar Kallista of Alice hadden haar niet gebeten. Onze ogen waren goud, bijna geel. Het was onmogelijk dat wij mensen hadden gebeten, dan zouden deze wel bloedrood zijn. "Ze moet gestraft worden, want ze moet weten dat alleen wij mensen mogen bijten." Ze keek Alice aan. "Ik wil niet dat veel mensen worden gebeten, want dan sterven de volbloeden, zoals jij, en de zuivere betelingen, zoals ik, uit. Dan houd je alleen maar te veel vampieren over, die zich gaan opdelen in andere groepen en dan leven de vampieren niet meer met elkaar in vrede." Dat was eruit. "En straks blijft het geheim van ons bestaan niet meer geheim, en dan worden we uit de stad verbannen."

Ze was geschokt door het nieuws. Een vampiermeisje. Bijten. Mensen. Ja, ze mochten recruteren, maar alleen met toestemming. En die toestemming mocht aan Kallista worden gevraagd, maar zelfs zij moest het daarvoor eerst aan Alice vragen.
Ze dacht even na en mompelde hardop met haar gedachten mee. 'Ze moet inderdaad gestraft worden. We moeten streng zijn, maar we zullen haar geen doodstraf opleggen. Het belangrijkste is dat we eerst veiligstellen dat haar beteling geen vampier is geworden.' Dat laatste sprak ze hardop uit. 'Dus we zullen op onderzoek uit moeten. En een straf bedenken,' voegde ze eraan toe.

Kallista begon ietwat nerveus te worden. "Ik heb hun een tijdje geopserveerd toen ik ontdekte dat ze vampier was. Ze heeft mijn aanwezigheid niet gevoeld." Haar ijskoude tong gleed langs haar tanden, en sabbelde als een lolly op het aangekoekte bloed, wat er over een uurtje wel weer af zou zijn. "Het meisje heet Elliot." zei Kallista toen. "En de jongen James Stark."

De namen kwamen haar niet bekend voor. 'Heb je verder nog gegevens?' vroeg ze nieuwsgierig. Het was belangrijk dat deze twee snel gevonden zouden worden, en hoe meer gegevens ze hadden, hoe gemakkelijker hun zintuigen zouden werken.

"Stark, hij is verlegen, denkt dat hij mooi en aantrekkelijk is" -Kallista maakte een 'dan-heb-je-ons-nog-niet-gezien' gebaar- "kapsones kindje, blond haar, blauwe ogen, en dramt héél erg door."
Nadat ze alles had opgesomt, zuchtte ze even diep. "Elliot Lovato, donker haar, is vampier, heeft een roos bij zich, slaat wel van zich af bij mensen, en verteld niks aan mensen die ze niet vertrouwd." Zoals meerdere vampiers, kon ze alles beter waarnemen, en sommige dingen ook aan mensen opmaken.
"Had je al wat in gedachten, qua straf?"

Ze liet de informatie even tot zich komen. 'Die Stark zullen we óf moeten betrekken, óf controleren, óf geheugen wissen.' Ze dacht nog na over Elliot. 'Laten we eerst met Elliot gaan praten. Ze moet eerst weten dat wij hier de leiding hebben. En wij moeten van haar weten in hoeverre ze onze regels kent. Afhankelijk daarvan zal ik een straf uitspreken.'

"Ik denk dat we het beste hem kunnen ontmoeten waar het rustig is, en dan kijken of hij vampier is. Daarna vertellen we hem dat hij geen contact mag hebben met vampieren, en verwijderen we zijn geheugen over alles wat met vampieren heeft te maken." Ze vond haar plan best wel brilliant, maar wat Alice zou zeggen zou beslissen. "Over Elliot, heb jij volkomen gelijk."

Ze was het eens met Kallista, wat Stark betrof. 'Goed, dan is dat besloten. Áls hij vampier is, is het eerste wat ik wil, zijn kapsones verwijderen. Bweeh. Kapsones.' Ze maakte een kotsgebaar en Kallista lachte. 'Niet dat wij altijd zo zachtaardig en on-arrogant zijn.'

"Mensen die denken dat ze vampier kunnen worden door er mooi uit te zien, of mensen die denken dat ze alles zijn, vind ik kapsones hebben." zei ze toen, een beetje lachend. "Wij hoeven er niet mooi uit te zien om vampier te worden, want we zijn die twee dingen allebei al."

'Precies wat ik dacht, zusje.' Zij en Kallista waren geen echte zusjes, maar ze kenden elkaar al een 2 of 3 eeuwen, en hadden al die tijd samen geleefd. Vandaar dat ze elkaar wel eens zusje noemden. 'Zullen we dan nu maar op zoek gaan naar Stark en Elliot?' Ze zette haar zintuigen aan en samen flintten ze de nacht in.