A new life...

Ze haalde haar schouders op. 'Ik vindt je geweldig' Zei ze glimlachend. Ze keek even op haar horloge.'Ik meot zo maar gaan...' Zei ze zachtjes.

Ik knikte en keek naar het raam. Haar moeder stond er nog al probeerde ze dat te verbergen achter een gordijn. Ik grinnikte om haar hopeloze actie. 'Nouja, dan uhmm.. Zie ik je morgen ofzo wel?'

Ze knikte glimlachend. 'Gaan we morgen naar de antiek winkel? Mijn moeder gaat morgen toch weg...' Ze keek even naar haar huis. 'Dus ik kom het huis gemakkelijk uit.'

Ivy liep de straat in, gevolgd door haar broertje en 2 andere jongens. Ze waren elkaar steeds aan het duwen en irriteren, en zij werd er helemaal gek van. Het was de bedoeling geweest niet op het vallen maar met 3 hyperactive jongens die veel te groot waren voor hun leeftijd, werd het toch aardig lastig. Toen een van hen half tegen haar aanviel gromde ze zacht. 'Willen jullie rennen, nou ga het nieuwe huis dan maar lekker zoeken!' zei ze neidig, terwijl ze de sleutel naar haar broertje gooide. Een van hen, Adam kreeg een grijns op zijn gezicht die ze maar al te goed kende. 'Normaal, mensen zijn hier niet zoals thuis' zei ze nadrukkelijk. Adam knikte met tegenzin, en rende toen met de andere weg. Een beetje vermoeid schudde ze haar hoofd, wat waren het toch ook een stel kleuters. Haar blik gleed langs de huizen. Ze snapte gewoon niet waarom haar ouders haar weg hadden gestuurd. De jongens, oké. Ze konden niks, maar zij kon het best aan. Als het kon zou ze nu gewoon keihard grommen, maar dat was niet echt een optie. Het enige wat ze wilde was terug, naar haar vrienden die daar allemaal gewoon waren gebleven. Er waren vrij veel mensen, vooral jongeren, al vertrokken maar natuurlijk hadden de ouderen ervoor gezorgd dat die niet bij elkaar in de buurt zouden komen. Haar blik gleed een beetje ongeïnteresseerd verder, opzoek naar iets interessants. Het was nog gewoon dag buiten, en toch was er bijna niemand op straat. Het irriteerde haar mateloos.

Ik knikte. 'Graag,' zei ik en ik keek weer naar Anna's moeder, die steeds chagrijniger leek te worden. 'Ga maar naar binnen,' zei ik, met een knik richting de deur. Anna keek me even aan en liep toen weg. Ik keek haar nog even na en liep toen ook weer naar mijn raam, klom naar boven en ging starend in mijn vensterbank zitten.


[NIEUW TOPIC!!! Ik zal dit topic open laten voor Ivy ;)]

Ze wachtte tot Math binnen was en draaide zich toen zuchtend om. Ze keek naar haar moeder en toen naar beide kanten van de straat. Terwijl ze overstak viel haar blik op een meisje, ze herkende haar. Het drong tot haar door en ze bleef stilstaan. Ze keek weer naar haar moeder en ze begon te twijfelen.

Ik keek toe vanuit mijn raam. Ik zag de verwarring in Anna's blik, maar ook de herkenning.

Haar ogen volgde het meisje dat de straat overstak. Eerst ongeïnteresseerd, daarna vol ongeloof en verbazing. Haar pas versnelde, tot ze half aan het rennen was. 'Anna?' klonk haar stem verbaasd. Toen ze dichtbij genoeg was zag ze dat het inderdaad Anna was. Ze rende blij op haar oude vriendin af en remde vlak voor haar. Haar ogen twinkelde vrolijk. 'Je wilt niet weten hoe blij ik ben jou te zien!' riep ze uit. Waarschijnlijk konden de omliggende huizen haar binnen nog horen, soms was ze gewoon echt te enthousiast. Ze keek opzij, naar degene waar Anna haar blik even op had gericht. Toen ze Anna's moeder zag staan, zwaaide ze vrolijk. 'Hoi mevrouw Jow' zei ze simpelweg. Ze lette totaal niet op het gezicht van Anna's moeder, maar dat was ze gewoon. Als ze emaal vrolijk was kon vrijwel niks haar humeur veranderen. De brede glimlach was waarschijnlijk nog bijna amper van haar gezicht te slaan het komende uur. Toch veranderde de uitdrukking van haar ogen even toen ze verderop iets van glas hoorde vallen. Konden ze zich niet inhouden?

Mijn hoofd schoot heen en weer van alle verschillende geluiden. Ik wist niet waarom, maar er was iets mis met het meisje dat op Anna kwam afrennen. Ik wist niet wie - of wat - ze was, maar het stond me niet aan. Ik schoot weer uit mijn raam. 'Anna, gaat het?' Ik gromde boos naar het andere meisje.

Ivy keek een beetje verbaasd naar het raam toen ze een jongen hoorde roepen. Hoezo vroeg het of het wel met haar ging. Toen hij naar haar gromde versmalde haar ogen. 'Pardon?' zei ze zacht, maar duidelijk nogal nijdig. Hij kon haar waarschijnlijk wel horen en ook als hij het niet kon maakte dat haar niks uit. Ze draaide zich weer naar Anna. 'Wie is dat?' vroeg ze lichtelijk geïrriteerd. Het was zeker niet naar Anna toe, maar zij had de grom waarschijnlijk ook niet gehoord.

Er verscheen een glimlach op haar gezicht toen ze Ivy zag. Ze wilde haar omhelzen maar hoorde opeens Math. Ze keek hem vragend aan. 'Zou er iets aan de hand met mij moeten zijn dan?' Vroeg ze. Ze keek naar Ivy en toen weer terug naar Math. 'Ik ken haar, er is niks aan de hand...' Ze richtte zich weer op Ivy. 'Math'Zei ze glimlachend. Ze keek naar haar huis, haar moeder had Ivy waarschijnlijk herkend, want ze was gewoon weer bezig met uitpakken.

Ivy knikte even. 'Oke, Math mag mij dus niet' mompelde ze zacht. Ze volgde Anna's blik, en zag ook dat haar moeder weer aan het uitpakken was. Glimlachend omhelsde ze haar vriendin. Opeens drong er een veel te zoete geur haar neus binnen. Meteen liet ze haar vriendin weer los en wreef over haar neus. 'Ehm, sorry.' mompelde ze, nogsteeds wat met haar neus bewegend. 'Hoelang ken je die Math?' vroeg ze weer een beetje lucht door haar neus inademde

'Vast wel' Zei ze glimlachend. Ze keek even naar Math en toen weer naar Ivy. Ze omhelde haar ook. Ze keek haar even vragend aan maar zette toen weer een glimlach op haar gezicht. ' één dag... Eigenlij pas een paar uurtjes' Antwoordde ze.

'En jij dan?' Ik hield arrogant en uitdagend mijn hoofd hoog. Dit was een houding die ik vrijwel nooit aannam, maar tegenover een.. een HOND, wie zou dat niet doen? Ik zette een stapje naar voren en stond nu met mijn neus in de wind. Letterlijk. Ik wist niet of ze doorhad wat ik was, maar ik dacht van wel. 'Je stinkt,' fluisterde ik, zo zacht dat Anna het niet zou kunnen horen.

Ze keek van Math naar Ivy en weer terug. Ze rolde haar ogen en zuchtte diep. Blijkbaar mochten ze elkaar echt niet.

Ik keek even terug naar Anna en kwam uit mijn aanvallende positie terug. 'Sorry,' zei ik verontschuldigend tegen haar. 'Misverstandje... Ik dacht dat het een oude pestkop van me was, maar dat was niet zo.' Ik gaf Ivy een waarschuwende blik, ze kon vast wel raden dat dat betekende: "NIET NU! Je wacht maar tot Anna weg is..."

Ze lachtte. 'Ivy een pestkop? Volgens mij niet hoor' Zei ze glimlachend. Ze pakte Math's hand beet en keek weer naar Ivy. 'Maar wat doe je hier?' Vroeg ze aan haar.

Ik voelde haar warme hand in die van mij en een rilling schoot over mijn rug. Hoe zou die hond reageren? Hmm, moest ze zelf weten. Ik zou Anna hoe dan ook verdedigen, dat was alles waar ik voor stond. Ik hoorde Ivy zeggen: 'Verhuisd.' Dat was alles wat ik kon volgen, maar het klonk mij niet erg positief in de oren. Ik zag dat Anna het ook had gehoord en ze kletsten even verder. Ik wendde me tot Anna. 'Hoe goed ken jij deze Ivy?' vroeg ik, nieuwsgierig.

Ze keek Math glimlachend aan. 'Lang genoeg. hoezo?' Vroeg ze nieuwsgierig. Ze had gemerkd dat hij haar niet echt geweldig vond. 'Ze is geen gvaar voor me, hoor' Ze lachtte.

'Neh, gewoon...' Ik ontweek haar vraag een beetje. Geen gevaar. Yeah right. Weerwolven konden niet zonder maaltijdje, met of zonder menselijke restjes.

Ivy keek Math aan, haar ogen stonden kalm. Ze had al lang gemerkt dat het een vampier was, maar deze leek niet zo te zijn als thuis. Daarbij kon ze moeilijk iets doen bij Anna in de buurt. Haar geheim wist ze, maar die van Math mischien nog niet. 'Ik zijn hierheen verhuisd omdat het thuis te onveilig werd vanwege een paar "bloeddorstige" beesten' Ze sprak het woord heel duidelijk uit en keek kort naar Math. 'Het worden er steeds meer en mijn ouders en de rest proberen het op te lossen. Ik ben hier samen met Chuck, Adam en Liam'. Ze vond dat ze geen verdere uitleg hoefde te geven over de 3 jongens, Anna wist wie ze waren en Math kwam er vast snel genoeg achter. 'En geloof me, ik ben niet gevaarlijk. Maar mischien ben jij wel heel erg gevaarlijk, jou kent ze pas een dag hé. Dus wie weet wat voor een dingen er nog boven water komen.' Haar stem bleef rustig en kalm, als in een normaal gesprek. 'Maar Ann, ik vind het echt fantastisch om bij je in de buurt te wonen. Kunnen we weer gewoon net als vroeger gewoon samen rondhangen'. Ze glimlachte vrolijk naar Anna, alsof er niks aan de hand was. 'Ga je morgen eigenlijk al iets doen?'

Ik gromde zachtjes, maar dacht aan mijn eigen waarschuwing. Ach fuck, dacht ik. 'Ivy? Wil je misschien even meekomen?' Ik pakte haar arm vast, maar liet hem meteen weer los. Ivy haalde haar schouders op, rolde haar ogen naar Anna en liep achter me aan. 'Thanks, hond.' Ze grimaste bij het woord, maar ik liet me niet afleiden. 'Misschien herken jij "ons" als bloeddorstig, maar dat je het even weet. Ik niet. Dat was het.' Ik liep weer terug naar Anna, Ivy verward achterlatend.

Ivy liep met hem mee, nogsteeds uiterst kalm en rustig. Alleen toen hij haar arm pakte sidderde ze even. Ze wachten rustig tot hij zijn verhaal had vertelt, maar toen hij weg liep was zij degene die hem vastpakte bij zijn schouder. 'Luister even' zei ze rustig. 'Mijn halve familie is verwoest door jullie soort, hierom mag ik naar mijn smaak best boos zijn. Maar laten we het alsjeblieft even bij een wapenstilstand houden. We hoeven geen vrienden te worden, maar die boze blikken hoef ik echt niet steeds te pikken. Ik laat dat namelijk ook zoveel mogelijk achterwegen. Laat geweldige vampierbrein werken en laten we gewoon even normaal tegen elkaar proberen te doen. Voor Anna.' zei ze rustig. Ze wilde ook weer verderlopen, maar bedacht zich toen. 'O, en vertrouw nou maar op Anna. Ze weet presies wat ik ben, en ik heb nog nooit iemand pijn gedaan. Ik ben niet voor niets de slimste van de jonge weerwolven.Maar als je haar ook maar een blauwe plek bezorgd, zal je dat duur komen te staan' het laatste kwam er als een lage grom uit. Daarna liep ze terug, opnieuw toverde ze een glimlach op haar gezicht.

Ze keek verbaasd toe hoe Math Ivy wegtrok. Ze stonden net iets tever om het goed te horen, maar haar naam kon ze er gemakkelijk uit halen. Ze liep na een paar seconden naar ze toen en keek hun vragend aan. 'Wat is er nou? Kennen jullie elkaar al ofzo?'

Ze schudde snel haar hoofd. 'Nee, ik leek alleen op iemand die hij kende en hij vroeg dus of ik nog een zus had. Zoals je al hoorde dacht hij dat ik en pestkop was, maar het is denk ik wel opgelost toch?' zei ze, terwijl ze over haar schouder naar Math keek. 'Hij was even bang dat ik gevaarlijk voor je was, op een of andere manier' Ze haalde haar blik weer van Math af, en keek weer naar Anna. ' Maar even terugkomend op waar we waren, Heb je morgen al iets te doen?'