An Open House

'Hier moeten we wezen,' zei ik en liet Elliot van mijn rug af. Kallista hijgde, omdat het voor haar nog redelijk ver was, ik deed het dagelijks, maar hijgde ook vanwege mijn passagier. Ik gebaarde Elliot en Kallista naar binnen te gaan en liep achter hen aan mijn huis in. Het was groot, open en stond lekker afgelegen, langs de rivier.

Ze richtte haar blik strak voorruit en liep naar binnen. Binnen keek ze snel rond en richtte zich toen op Alice. 'Waarom ben ik hier?' Vroeg ze.

'Je mag best wat vrolijker kijken hoor,' zei ik, mijn ware aard weer tonend. 'Je bent hier, omdat wij niet willen dat je in je eentje daarbuiten rond loopt, omdat je dan veel te veel slachtoffers maakt en ook nog eens weinig overlevingskans hebt. Je maakt nu deel uit van de familie, of je nou wil of niet.'

Ze sloot even haar ogen en opende ze pas weer toen ze zichzelf gekalmerd had. 'Je mag me noemen zoals je wilt, maar wat jij nu allemaal zegt lijkt het net of je me zwak noemd. En dat ben ik niet' Siste ze. 'En ik wil inderdaad niet bij de familie horen. Ik wil gewoon leven, in mijn eentje. Iets wat ik de laaste twee jaar altijd gedaan heb'

'Ik noem jou niet zwak. Zo heb ik je nooit genoemd, en zo zal ik je nooit noemen,' siste ik tussen mijn tanden door. 'Ik zeg alleen, dat wij niet willen dat jij daarbuiten in je eentje rondloopt. En ja, omdat je weinig overlevingskans hebt. Maar heb je ooit gezien hoeveel politie er in de stad is?! Hoe ontzettend veel moorden er worden gepleegd?'

'Wat moet de politie met mij? Ze hebben nergens bewijs van...' Antwoordde ze. 'En als er moorden worden gepleegd, verdenken ze heus niet een meisje als ik' Ze kekeek door het raam naar buiten. 'Ik kan gemakkelijk alleen overleven'

'Ga dan, toe maar, vlucht maar. Maar wij vinden je toch wel. En weet dat als we je vinden, je er niet vanaf komt.' Ze flintte naar de deur, deed hem open en flintte weer terug. 'Ga dan!'

Ze liep richting de deur. Haar blik bleef op Alice gericht. 'Ik ga niemand bijten, dus jullie hebben geen reden om me aan te vallen' Ze keek weer voor zich uit en liep het huis uit.

Ik wist niet wat ik aanmoest hiermee. Elliot was sterk, dat had ik wel gevoeld. Zonde als ze zou sterven. Ik besloot haar terug te halen en flintte het huis uit, en in een paar seconden stond ik weer voor haar. 'Gevonden...' zei ik, niet om grappig te wezen, maar om haar niet al te erg te laten schrikken.

'' Wat knap van je ' Zei ze sarcastisch. 'En nu? Vroeg ze. Ze keek Alice even aan. Na een paar seconden had ze hier al geen zin meer in en liep ze langs Alice heen.

Aggressief greep ik haar vast aan haar schouder, en legde haar op de grond. 'Nu moet je eens goed luisteren,' fluisterde ik gemeen, 'niemand, maar dan ook niemand, ondermijnt mijn gezag. Ook jij niet.'

Ze sprong meteen weer op. 'Ik luister naar je, ik ga de regels volgen. Ik hoef je niet aardig te vinden' Zei ze geirriteerd. Het verdriet van net op de begraafplaats was allang weg.

'Je hoeft me inderdaad niet aardig te vinden, en ik kan me ook best voorstellen dat je me nu niet aardig vindt, maar je zult toch echt even moeten beseffen dat ik De Raad Van Vampiers kan bereiken. En die zullen toch wat strenger zijn dan ik. Ik ben een leidertje van dit dorp, de leider van de Nightwalkers, wat toch al wat hoger is.' Ik zag dat Elliot even grote ogen kreeg bij het woord Nightwalkers, waarschijnlijk wist ze wat het was. 'Maar De Raad is nog vele malen hoger.'

Ze wilde weer fel antwoorden, maar dacht eerst na voordat ze iets wilde zeggen. Als ze nu nog iets zei, had ze de kans weer aangevallen te worden, en nu misschien door De raad. Ze zuchtte en zweeg.

'Goed,' zei ik, weer rustig. 'Dan is dat duidelijk. Ik geef je de keuze om alleen te overleven. Of daartoe proberen. Óf je kunt bij Kallista en mij blijven, en geloof me, we zijn echt minder erg dan je denkt. Als je bij ons blijft, zou je misschien zelfs een kans krijgen bij de Nightwalkers te komen, wat Kallista en ik zullen beslissen, en zoals je weet, zijn de Nightwalkers de sterkste vampiers. Maar ik wil jou een kans geven, omdat je voor een jonge beteling behoorlijk sterk bent. Dus wat wil je?' vroeg ik, zelfs vriendelijk.

Elliot zuchtte en keek naar de grond. 'Ik weet het niet...' Mompelde ze. 'Ik wil niet eens een vampier zijn...' Ze dacht even na en nam toen uit eindelijk een besluit. 'Ik blijf bij jullie...'

Ik glimlachte. 'Leuk,' zei ik, en ik meende het oprecht. 'Kom je dan nu weer mee?' vroeg ik, maar nog zonder antwoord af te wachten nam ik haar weer achterop.

'MAg ik dan gewoon lopen?' Zei ze. Ze sprong alweer van haar ug af. 'Op mijn eigen tempo' Zei ze.

'Oh, okee. Moet ik meelopen of zal ik vooruit gaan en even kijken of ik nog ergens een voorraadje heb liggen?'

'Ga maar gewoon...' Zei ze. Ze bond haar bruine haren snel in een staart, het begon te irriteren in haar gezicht, en begon weer te lopen.

Ik haalde mijn schouders op en schoot vooruit. 'Tot zo,' zei ik, terwijl ik me nog even omdraaide. Toen was ik thuis, met Kallista.


[Zullen we nu dan maar even op Kallista wachten? Ik weet dat ze over een halfuurtje max weer terug is ;)]

Ze keek Alice na en zuchtte. Ze wilde helemaal niet bij hun horen. Ze wilde gewoon in de achterwijken wonen en met rust gelaten worden, maar dat zat er blijkbaar niet in voor haar. Ze begon iets vlotter te lopen.


(okay)

Ik moest echt té lang wachten bij de opticien, sorry XD

Kallista had het hele gesprek gevolgd. Het zou waarschijnlijk nog wel eventjes duren voordat Elliot door had dat ze echt beter af was bij ons. Dat zou nog wel komen.
Kallista had Alice in het begin ook niet helemaal vertrouwd, en nu zijn ze gewoon zusjes. Niet echt zusjes, maar beste vriendinnen. Zonder Alice was Kallista toch al dood geweest, was ze nooit een zuivere beteling geworden en had ze nooit zo hoog kunnen opklimmen. Als Alice bij De Raad zou komen, zou Kallista het waarschijnlijk overnemen. Alsnog moest ze nog veel leren, maar dat moest iedere vampier in het begin. Elliot dus ook. Ookal zou Stark geen vampier worden, Elliot had hem niet moeten bijten. Elliot had niemand moeten bijten. Elliot mág helemaal niemand bijten. Als ze bijten nou gewoon uit haar hoofd liet, was er een kans dat Alice toestemming zou krijgen van De Raad om een event te organiseren, zodat Elliot een zuivere beteling kon worden, net als Kallista. Dat was ze zelf een aantal jaren geleden geworden, en het was niet heel erg makkelijk geweest.

Ik had alles gehoord wat Kallista dacht en ze had gelijk. Dat was inderdaad wat ik van plan was met Elliot. Helaas had die het zelf nog niet door. Thuis gebood ik Kallista om een voorraad bloed aan te breken. Samen wachtten we op Elliot. 'Ik hoop dat ze het snel beseft,' zei ik.

Ze ging naar Alice' opslagplaats en zocht naar iets dat groot genoeg was voor ons drieen. Toen ze wat vond, bracht ze het terug naar Alice. "Ik ook." zei ze toen. "En ik hoop niet dat ze zometeen wordt aangevallen."